Ik weet het nog goed. Ik zat op de bank en schreef in mijn dagboek. Mijn dagboek, die symbool staat voor mijn gebedsleven. Want ik schrijf graag naar God en luister naar wat Hij te zeggen heeft.
Die avond worstelde ik.
Ik deed zo mijn best, maar leek steeds tegen een muur te lopen. Het leven viel me zwaar. Ik wilde het zo graag beter doen, en wilde zó graag dat dingen zouden lukken.
Ik zette mijn pen op het papier en schreef: ‘Maar ik vind het zo moeilijk’. En daarmee was het voor mij klaar. Want ik ging “moeilijk” uit de weg. Moeilijk was eigenlijk hetzelfde als een punt aan het einde van een zin. Moeilijk voelde als falen. Moeilijk betekende stoppen.

Maar toen sprak God.
Hij zei: ‘Dat is niet erg.’

BAM.

Herken je dat? Dat Hij spreekt en dat het zó hard binnenkomt? Ik heb dat soms, en dit was zo’n moment.

Die 4 woorden hebben mijn leven veranderd.

Want in die 4 woorden zaten grote lessen.
Ik leerde die avond dat God niet bang is voor mijn moeite, mijn onvermogen, mijn struggles, mijn pijn. Dat Hij er niet van schrikt en zeker niet vlucht. Dat Hij gewoon bij mij blijft.
En daarnaast leerde ik dat “moeilijk” niet het einde hoeft te betekenen. De punt veranderde in een komma. Gewoon, van het een op andere moment. “Moeilijk” was niet meer iets om te ontlopen, maar mocht er gewoon zijn. Deel van het geheel. Gewoon, een constatering.
En daar startte mijn reis in het omarmen van imperfectie en het accepteren van gebrokenheid.

Het voelt alsof ik een nieuw leven ingestapt ben.

Gaandeweg ontdekte ik schat na schat. Zelfs zo dat ik nu zie hoe God kwetsbaarheid, gebrokenheid, pijn of tegenslagen doet meewerken ten goede, als een soort katapult in je bestemming.
Dat we zonder pijn, moeite, tegenslagen of verdriet misschien slechter af zijn, in dit leven.
Omdat wat God doet meewerken ten goede ons karakter bouwt, ons voorbereidt op onze roeping, en anderen daar doorheen zegent. En waar God is, daar is overwinning!

En dus besloot ik hiermee aan de slag te gaan. En terwijl ik hier meer en meer in wandel, zie ik om mij heen andere vrouwen met hetzelfde worstelen. Ik zie ze aan stormen onderdoor gaan. Ik zie hoe stormen zoveel mogelijk worden vermeden, door controle te houden, te doen alsof ze er niet zijn, ze uit te zitten, minder risico’s te nemen of te bidden dat God het voorkomt. Maar de stormen hoeven niet jouw ondergang of zwaarte te worden, ze kunnen je ook dienen, en jou bekrachtigen!

Door alles heen leerde ik dat wanneer Jezus jou uitnodigt in de storm, je Zijn hand mag pakken en je door het proces heen altijd vrijheid ontvangt. Omdat de Heilige Geest meer ruimte krijgt. En waar de Geest van de Heer is, daar is vrijheid!

Maar daarvoor zijn er wel een paar voorwaarden.
Want als jij doet net als Jona, dan lok je misschien juist stormen uit. Hij stak zijn kop in het zand, deed alsof Hij God niet gehoord had, en ging slapen in een boot.
Als jij doet zoals het volk Israël, verblijf je misschien langer in de woestijn dan nodig zou moeten zijn. Weet jij wat de reden was? Ze durfden de strijd niet aan te gaan… Lees maar in Numeri 13 en 14.
En dat is nou juist wat ik altijd deed.
Moeite uit de weg gaan.
De strijd uit de weg gaan.
En jij misschien ook.
Maar je hoeft niet bang te zijn, God zal je sterken.